* 23 mei 2018 *
Vorige week zondag ben ik teruggekomen uit Griekenland. Ik verbleef met vriendinnen een paar dagen in Athene en we bezochten het eiland Paros. Met de eerste taxichauffeur die ik na aankomst sprak – van het vliegveld naar het centrum van de hoofdstad – kwam het gesprek al snel op de huidige economische en politieke situatie in het land en wat dat voor hem persoonlijk betekende. Michalis vertelde me dat hij 7 dagen per week werkte, gemiddeld 12 uur per dag. Als hij minder uren maakte, kon hij niet in zijn onderhoud voorzien. Hij had ook nog een ex-vrouw en een dochter van 16 jaar, voor wie hij moest zorgen.
De dag daarna zat ik weer in een andere taxi. Ik stelde de chauffeur dezelfde vragen. “7 dagen per week, 12-15 uren per dag”, was zijn antwoord. In de week dat ik in Griekenland verbleef, stelde ik dezelfde vraag aan vijf verschillende taxichauffeurs. Zonder uitzondering werkten zij 7 dagen per week, minimaal 12 uur per dag.
Kostas, degene die ons naar het vliegveld bracht toen we met een binnenlandse vlucht naar Paros vlogen, werkte het meest, hij maakte meestal dagen van 15 uur. Echte vakantie hadden ze allemaal al jaren niet meer gehad. “Ik werk, en ik slaap, ik werk, en ik slaap, dat is mijn leven”, verzuchtte Kostas en wenste ons een fijn verblijf op Paros.