“Driehonderd jaar oud huis te koop op afgelegen Grieks eiland”, las Catharina van Leeuwen eind jaren ’80 in een kleine advertentie in een Nederlands tijdschrift. Dergelijke advertenties lees ook ik regelmatig… Ik droom even weg, en sla vervolgens de volgende pagina op. Dat liet Catharina niet gebeuren. Die paar woorden waren voor haar blijkbaar genoeg om een ticket te kopen en af te reizen naar het afgelegen Grieks eiland om een kijkje te gaan nemen bij dat oude huis.
Het bleek te gaan om het eiland Kythera, ten zuiden van de Peloponnessos, en het huis lag in een gehucht bij het dorp Karavas.
Dit verhaal, en alles wat er daarna zoal gebeurt, las ik afgelopen week in Water bij de Ouzo, het boek dat de schrijfster en kunstenares Catharina jaren later over deze episode in haar leven schreef onder het pseudoniem Cathy Lewin.
Catharina en haar man, een dierenarts, kopen het huis en vertrekken richting Kythera, met het plan om zich ook echt in Griekenland te vestigen en een dierenartsenpraktijk te runnen. Ze beschrijft de problemen die ze ondervinden bij de renovatie van hun huis, vertelt over de plaatselijke bevolking, en over de moeizame contacten met het Nederlandse echtpaar Jurnsma. Ze verhaalt over de kennismaking en zwempartij met de van haar gecharmeerde Griekse gouverneur, een gebeurtenis die bijna onmiddelijk leidt tot de aanleg van een weg naar het oude huis. En we lezen over de zoektocht naar een geschikt pand voor de dierenartsenpraktijk. Zo is het boek doorspekt met anekdotes en grappige verhalen.
Een van de mooiste verhalen is het avontuur met Billy. Om het schapenras op Kythera een nieuwe impuls te geven, besluit het echtpaar een Yorkshire-ram naar het eiland over te hevelen. Ze kopen het dier bij een topfokker op een groot landgoed in de buurt van Athene en brengen het zelf in een auto met trailer naar het eiland, honderden kilometers verderop. De terugreis kan niet binnen een dag worden gemaakt, dus ‘Billy’, zoals de ram wordt genoemd, brengt nog een nacht door in het weiland van een hotel. Eenmaal op het eiland, wordt hij ingezet door de vele schapenboeren van Kythera. Erg lang kunnen de schapen van Kythera niet genieten van deze nieuwkomer, want na een tijdje ontsnapt Billy uit zijn wei. De dokter is ontroostbaar, schrijft Catharina, maar – zo zegt de schrijfster zelf optimistisch – “het verlies van Billy kan in de loop van de tijd tot het ontstaan van mythes leiden”.
Dit optimisme kenmerkt het hele boek. Als je zuiver naar de feiten kijkt, had Water bij de Ouzo een heel treurig boek kunnen worden. Om te beginnen laat Catharina zien op welke problemen je kunt stuiten als je in Griekenland een oud huis koopt en een bestaan probeert op te bouwen. Daarnaast verslechtert de relatie tussen de kunstenares en haar man, ‘de dokter’, gaandeweg, hetgeen ertoe leidt dat zij op een zeker moment het eiland verlaat en terugkeert naar Amsterdam. Toch is het allesbehalve ellende en verdriet. De schrijfster blijft optimistisch en beschrijft vol humor alles wat haar overkomt. Aan het slot van het boek schrijft ze dan ook: “Een illusie armer, maar een ervaring en een wetenschap rijker”, en verderop: “Er is leven, ook na Kythera”.
Begin 2009 verschijnt er een nieuwe druk van Water bij de Ouzo. Zie daarvoor ook www.totemboek.nl
Voor meer informatie en het werk van de kunstenares: www.catharinavanleeuwen.com
15 december 2008