De wijnroute die de naam van Dionysus draagt, begint in het oostelijk deel van Macedonië en loopt vervolgens door de regio Thracië tot aan de Turkse grens. Ik laat de stad Drama achter me en rijd via de binnenwegen oostwaarts door een glooiend landschap. Aan de linkerkant rijst het Paranesti-gebergte op, en daarachter de nog hogere Rodopi-bergen, die de grens met Bulgarije vormen.
Na een tijdje stuit ik op de Nestos-rivier, die in Bulgarije ontspringt. De weg loopt, net als de spoorlijn, een tijdje parallel aan deze rivier en dan bereik ik ook al snel het dorp Stavroupoli. Er is een poging gedaan dit dorp, prachtig gelegen tussen de beboste heuvels, via het toerisme te revitaliseren. Er zijn een paar hotels, en bordjes geven aan dat je hier kunt hiken en raften. Maar als ik een koude café frappé drink onder de platanen op het dorpsplein, zie ik welgeteld 4 dorpelingen en geen enkele toerist.
Ik vervolg de route naar de kleine stad Xanthi, waar ik jammer genoeg net te laat ben voor de zaterdagmarkt op het Zoagoras-plein, waar volgens mijn reisgids de gemengde bevolking van Grieken, Pomakken, Roma en moslims hun inkopen doet. Ik ben alleen getuige van de restanten van deze wekelijkse gebeurtenis: een enorme hoeveelheid afval, met opvallend veel lege schoendozen. Als ik weer in de auto stap, die in de Odos Oktovriou 28 staat geparkeerd, hoor ik het gezang van de muezzin.
In het begin van de avond rijd ik zuidwaarts door een vlakte waar veel katoen en mais wordt verbouwd. Het gebied rond het dorp Avdira is een van de weinige wijnstreken van Thracië. In het antieke Avdira, genoemd naar Avdiros, de zoon van de god Hermes, werden hier al druiven verbouwd en wijn gemaakt. In de Byzantijnse tijd stond het zelfs bekend als een van de beste wijngaarden van het rijk. Tijdens de Ottomaanse periode was er eeuwenlang geen sprake van wijnproduktie, en pas een jaar of tien geleden besloot een handvol families een poging te doen, de oude faam van de wijnstreek te doen herleven. Dat geldt bijvoorbeeld voor de familie Vourvoukeli. Zij plantten hun wijnstokken in de jaren ’90 en bottelden hun eerste fles in 2001. Inmiddels bestaat het aanbod uit witte, rode en rosé wijnen, veelal gemaakt van combinaties van inheemse Griekse druiven en buitenlandse soorten. Helaas is er niemand aanwezig bij het Vourvoukeli-wijngoed en rijd ik terug naar Xanthi.
De nacht breng ik door in een agriturismo in Mikro Timbanon, een gehucht van drie boerderijen en een moskee met minaret. De eigenaar lijkt onthutst door mijn komst. Ik ben dan ook de enige gast in het vele kamers tellende landgoed.
23 september 2009